Beste gemeenteleden,

De laatste weken maak ik mij grote zorgen. Niet zozeer om de pandemie, of de maatregelen zelf. Ik maak mij zorgen om de verdeeldheid in de maatschappij en ik mij zorgen om u. De verdeeldheid in onze gemeente komt steeds meer aan de oppervlakte te liggen. Mensen spreken vol overtuiging van hun eigen gelijk, maar er is nauwelijks een luisterend oor te vinden. En ik zie de spanningen tussen mensen onderling groeien. Dat is niet goed.

We leven in een tijd waarin we toegang hebben tot zoveel informatie, dat er altijd wel iemand is die ons vertelt wat we willen horen. Er zijn altijd mensen te vinden, die bevestigen waar we al van overtuigd waren.
Maar dat zij ons gelijk geven, betekent nog niet dat we ook gelijk hebben. Wie zijn eigen gelijk steeds bevestigd ziet, leeft in een nieuwsbubbel die al uitkiest welke informatie we te zien krijgen, omdat we daar gevoelig voor zijn. Het is tijd om kritisch naar onszelf te kijken.

Wij zijn een gemeente, die wil leven vanuit de genade van Christus en de liefde van God. Als de liefde van God ons drijft, hoe kunnen wij dan de verdeeldheid onderling zo laten groeien? Laten we nu niet met de vinger wijzen naar de ander, die eens wat beter naar ons zou moeten luisteren. De belangrijkste rol is niet die van de ander, maar die van onszelf: het is vóór alles onze eigen, persoonlijke taak om de eenheid te zoeken en te bewaren. Ieder van ons draagt daar verantwoordelijkheid in. Want hoe verschillend we ook denken, we zijn één in Christus. Het is onze opdracht om dienstbaar te zijn aan elkaar.

“Dit is wat blijft: geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.” Laat de liefde dan ook de grootste zijn in hoe wij elkaar benaderen. Houd rekening met elkaar en boven alles: bid voor elkaar. Bid niet dat de ander hetzelfde inzicht krijgt als jij, maar bid dat God ons allen wijsheid mag geven. Bid om liefde, bid om eenheid. En blijf met elkaar in gesprek. Een mens is meer dan zijn standpunt, hij of zij is een kind van God.

Ds. Annelieke Warnar