Gisteren was voorlopig de laatste dienst in de Haghakerk. We gaan een grote verbouwing tegemoet, in de verwachting dat de kerk als gebouw beter toegankelijk wordt en het gebouw voor verschillende activiteiten beter gebruikt kan worden. Het is spannend: hoe gaat de verbouwing verlopen? Hoe ziet het er straks uit? Hoe lang gaat het precies duren? Voor vragen kunt u altijd bij de kerkrentmeesters terecht, zij vertellen graag meer. Gelukkig hoeven we ons niet veel zorgen meer te maken over de stijging van kosten, want daaarover hebben de kerkrentmeesters goede afspraken gemaakt.

Maar los van alle praktische dingen is het ook spannend, omdat we als gemeente voorlopig onze uitvalsbasis missen, onze thuishaven. We zijn heel dankbaar dat we van de Rooms-Katholieke kerk gebruik kunnen maken, maar we zullen ook ons eigen gebouw missen.
In dat kader deel ik met u dit gebed uit Iona: over de kerk die meer is dan een gebouw van hout en steen, namelijk een gemeenschap van mensen die midden in de wereld staan. 

Gij, Christus, 
Gij woont in ieder van ons, 
niet slechts in een huis van hout en steen.
Ons innerlijk hebt Gij vernieuwd.
Wij zijn uw tempel, uw lichaam.
Al vallen de muren en vervalt de kerk, wij zijn uw woonplaats.
Gij woont in onze adem, in onze handen en voeten.
Het zijn onze ogen, waarmee Gij in mededogen omziet naar onze wereld.
Wij willen U danken voor deze pleisterplaats, 
voor richting, ruimte en rust.
Wij bidden U: breng ons nu naar buiten,
naar de kruispunten en brandhaarden van onze werld,
waar mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen
en volkeren elkaar naar het leven staan. 
Want voor het aanvaarden van die opdracht
- te wandelen als kinderen van het licht
en in de wereld uw getuigen te zijn - 
is dit huis van hout en steen gebouwd.
Wij vragen dit in uw naam,
Amen.