Vanuit de pastorie

In onze vakantie hebben we de vorige weken (eindelijk) weer aantal vrienden ontmoet. Vrienden uit onze studie, of zelfs uit onze schooltijd, vrienden die we vanuit de kerk kennen. Soms totaal verschillende mensen. Maar wat overeen kwam is dat we al deze vrienden al vrij lang niet in levende lijve hadden ontmoet. Sowieso zien we ze wat minder omdat wij verder weg zijn gaan wonen, sommigen hebben een werkavontuur in het buitenland gehad. En door corona hebben we de afgelopen 1,5 jaar helemaal weinig vrienden gezien. Bijzonder is het dan weer om een avondje bij te praten en te ontdekken dat je, ondanks dat je elkaar zo lang niet hebt gezien, de draad van de vriendschap zo weer op kunt pakken. Ik heb genoten van de gezellige, maar vooral ook goede gesprekken die we hebben gehad.
Zulke vriendschappen zijn niet vanzelfsprekend. In ons leven gaan ook heel wat vriendschappen verloren. Soms verwateren ze gewoon, soms ontdek je dat je op heel wezenlijke punten zodanig verschilt, dat het niet langer lukt elkaar te waarderen. Soms raak je teleurgesteld in een vriendschap en soms ontstaat er zelfs ruzie. Des te meer reden om goede vrienden te waarderen en koesteren!
Maar om nog even terug te komen op goede vriendschappen: het zit echt goed als afstand of de tijd dat je elkaar niet hebt kunnen ontmoeten er niet meer toe doen, zodra je elkaar ontmoet. Ik vind het een hoopvolle gedachte, dat het zo bij God ook is. Er zijn tijden dat je misschien in je geloof afstand ervaart, soms is er zomaar een tijd overheen gegaan dat je voor het laatst het idee had dat je in contact stond met God. En natuurlijk is dat niet ideaal en verlangt God naar een dagelijkse relatie met ons. Maar we mogen geloven dat áls we dan weer de ontmoeting met Hem zoeken, Hij ons met open armen staat op te wachten om verder te gaan waar we gebleven waren.